Nederlands: De cycli rond de figuur van Johann Sebastian Bach en deze rond de kerkelijke hoogdagen vormen beide al verscheidene jaren het vaste ankerpunt voor vele muziekminnaars onder het trouwe deSingelpubliek. Daarom zijn beide cycli dit seizoen in één overzichtelijke reeks van zes concerten ondergebracht. Vier orkesten komen aan bod: Anima Eterna, Collegium Vocale, La Petite Bande en The Sixteen. Aan de Britten de eer van het openingsconcert. Zestien zangers ondersteund door een kleine instrumentale groep (fiedel en middeleeuwse harp) brengen onder leiding van oprichter-dirigent Harry Christophers een heus kerstprogramma: 'Christmas Cometh Early'. Het bevat Carols of kerkliederen rond het thema Kerstmis van de hand van meestal anonieme Engelse meesters uit de vijftiende, zestiende en vroege zeventiende eeuw. Het zijn pretentieloze en vaak aanstekelijk-vrolijke polyfone gezangen die hun dansante ('carol' is Middelengels voor rondedans) en volksliedmatige afkomst geenszins verloochenen en allicht een aangename ontdekking zijn van 'nieuw' oud repertoire. De Brandenburgse concerten van Johann Sebastian Bach vallen uiteraard niet binnen de noemer van 'nieuwe' oude muziek. Of toch misschien, want Jos van Immerseel en zijn Anima Eterna zijn altijd goed voor een frisse kijk op vermeend gekend repertoire. Van de zes Brandenburgse concerten (1721) weten we met vrij grote zekerheid dat ze niet, zoals hun naam verkeerdelijk doet vermoeden, voor het hoforkest van de markgraaf van Brandenburg geschreven zijn. Daarvoor zijn ze te moeilijk en qua bezetting te uitgebreid en vereisen de solopartijen echte virtuosen. Die waren er in Brandenburg niet, terwijl Bach in de Hofkapel van Köthen, waar hij sinds 1717 als 'Capellmeister und Director der Cammermusiken' in dienst was, wel over uitstekende musici kon beschikken. Men zegt wel eens dat Bach in Köthen de meest levensblije periode van zijn leven heeft doorgebracht. Als dusdanig weerspiegelen de Brandenburgse concerten met hun wervelende ritmes en rijke klankkleuren het zelfvertrouwen en de verrukkingen van de componist aan het hof. Het kalenderjaar 1997 en het eerste deel van de reeks wordt afgerond met een ander monument uit het oeuvre van de grote Bach: het Weihnachtsoratorium, BWV 248 (1734-35). Een vreugdevolle aangelegenheid waarmee deSingel een feestelijke toets wil geven aan het vijfentwintigjarige jubileum van uitvoerders La Petite Bande en hun dirigent Sigiswald Kuijken. Het Weihnachtsoratorium bestaat gedeeltelijk uit 'parodiërende', zeg maar door Bach zelf gerecycleerde wereldlijke cantates (BWV 213, 214 en 215), en gedeeltelijk uit voor de gelegenheid nieuw gecomponeerde elementen. De zes 'hoofdstukken' - en dat is de enige historische onjuistheid van het concert - werden oorspronkelijk op zes verschillende dagen gezongen: op respectievelijk de eerste, tweede en derde kerstdag, de dag van Christus' besnijdenis, de eerste zondag na nieuwjaar en bij het feest van Epifanie. Elk hoofdstuk heeft een eigen handelingsverloop binnen de omvattende thematiek van het kerstgebeuren. Anders dan bij de passies ligt de klemtoon meer op momenten van bezinning dan op verhaal en dramatiek. In dit opzicht behoort Bachs Weih-nachtsoratorium in tegenstelling tot zijn passies of de oratoria van tijdgenoot Georg Friederich Händel, eerder tot de absolute muziek dan tot het gebied van de opera. Dit geldt mutatis mutandis eveneens voor de meer dan tweehonderd cantates - ruim honderd zijn er verloren gegaan - die zijn overgeleverd. Bachs cantates zijn nooit kwezelig, vervelend, vals sentimenteel of religieus betweterig en dit verklaart allicht hun succes bij de ongelovige en het feit dat ze ook buiten de kerk, lees in de concertzaal, bekoren. Voor dit concert kozen Philippe Herreweghe en zijn Collegium Vocale de cantate BWV 8 Liebster Gott, wann werd ich sterben?, een treurhymne voor de zestiende zondag na Trinitas, en de cantate BWV 125, Mit Fried und Freud ich fahr dahin op een lied van Martin Luther. Ter afsluiting volgt één van de vier lutherse Missae Breve, de mis BWV 234, een werk dat vooral voor het koor schitterende passages in petto heeft. De laatste twee concerten staan geheel in het teken van het passiegebeuren. Het eerste met Anima Eterna biedt een soort van alternatief programma rond de lijdensweg van Christus. In het eerste luik van dit concert koos Jos van Immerseel werk van onder meer Heinrich Ignaz Franz von Biber (1644-1704), Henry Purcell (1659-1695) (de beroemde Ciacona in g en de niet minder bekende Three parts upon a ground), het innige Crucifixus van zowel Claudio Monteverdi (1567-1643) als van Antonio Lotti (1667-1740) - beiden lange tijd in Venetië werkzaam - en de Sinfonia 'Al Santo Sepolcro' rv 169 van die andere Venetiaan Antonio Vivaldi (1678-1741). Luik twee is geheel gewijd aan het Stabat Mater, een strofisch gedicht over de smarten van moeder Maria bij Christus aan het kruis, van de jonggestorven Napolitaanse componist Giovanni Battista Pergolesi (1710-1736). Orgelpunt en slotakkoord bij de reeks wordt gezet met het werk dat haast synoniem is geworden voor de goede week: de Mattheuspassie van J.S. Bach. De Passio Domini nostri J.C. secundum Evangelistam Matthaeum, BWV 244 is niet alleen qua speelduur en bezetting de omvangrijkste compositie binnen het oeuvre van Bach, ze geldt ook als de belangrijkste toonzetting van het passieverhaal. Het heeft ondertussen voor de westerse cultuur een even emblematische betekenis gekregen als de Negende van Beethoven of Goethes Faust. Een uitvoering ervan, zeker door het koor en orkest van Collegium Vocale onder de vakkundige en transparante leiding van Philippe Herreweghe, is hoe dan ook een grootse gebeurtenis die op de kalender van de muziekminnaar niet mag ontbreken.